Pamiętam te peany lśniące wyraziście po festiwalu filmowym w Cannes na cześć filmu „ 4 miesiące 3 tygodnie i 2 dni”. Szedłem do kina pełen nadziei na pięknie opowiedzianą historię, jak zapowiadano - studentek mierzących się z aborcją w czasie reżimu geniusza Karpat. No cóż czas oglądania mijał a ja nie dostrzegałem tej historii, jest nudno i ponuro, a z filmu topowego robił się filmik o podłożu politycznym. Bo jak rozumieć fakt, iż autor pokazuje zkundlenie się społeczeństwa w epoce realnego socjalizmu w wydaniu rumuńskim. W filmie nie ma głosu sumienia i być nie może albowiem komunizm kastruje ten atrybut człowieczeństwa.My to wiemy, że tzw. ustrój sprawiedliwości społecznej eliminuje człowieka aksjologicznego. Szemrane towarzycho błąka się po kadrach a widzowi ulatują podstawowe wartości gatunku ludzkiego. W filmie jest też sekwencja urodzinowa gdzie przebywa „elyta”, używając bełkotliwych znaków porozumiewania się w trakcie „spotkania”, którego tak naprawdę nie ma. Autor zdaje się mówić patrzcie skąd bierze się brak wychowania, skoro rodzice nie są wychowani. Film nie wzbudził pozytywnych emocji a dokonane zabójstwo będące wizualną odrazą nie uruchamia całej gamy wiązadeł mózgowych.

Jest jednak optymizm, który płynie z opowiadania „komunizm potęguje przyjażń”. Ale cóż jeszcze można zrobić dla koleżanki. Dość wątpliwy wydaje się to moralitet. Jestem rozczarowany i rzadko mi się to zdarza, ale tym razem podzielam pogląd członków amerykańskiej akademii filmowej, że nie nominowała tego filmu.

Zbyszek