Filozofowie greccy mawiali, że nie ma sytuacji bez wyjścia, tyle tylko, że może być ono nie na twoim poziomie. „Juno” to film o postawach, relacjach między bohaterką 16-letnią dziewczyną, która zachodzi w ciążę a jej otoczeniem (rodzice, szkoła) i wreszcie kandydaci do adopcji.

Film błyszczy świetnym scenariuszem a siła jego tkwi w braku tzw. cierpiennictwa. Nie znaczy to, że autor aprobuje „nieletnie ciąże”, ale skoro się zdarzyło to trzeba znaleźć poziom wyjścia z sytuacji. Ileż to tragedii wydarza się na świecie w przypadkach „ciąż nieletnich”. Juno – to propozycja rozwiązania problemu, z którą można się nie zgadzać, ale prezentowane postawy w filmie muszą być zauważone. Atmosfera ciepła i akceptacji bohaterki przez otoczenie jest godna podziwu, zwłaszcza w naszej rzeczywistości. I choć tak bardzo brakuje nam tolerancji, bo często krytykujemy zanim zaczniemy cokolwiek rozumieć, to do postaw życiowych musimy dorastać. I jak tu nie ufać filozofom, choć zajęcie to ponoć pogańskie.

Zbyszek