Zaledwie godziny dzielą nas od jednego z najpiękniejszych świąt w roku. Boże Narodzenie zbliża się wielkimi krokami, a wraz z nim pachnąca choinka, migoczące światełka, wigilijne potrawy i stosy prezentów, na które dzieci czekają cały rok.
Z dniem Wigilii wiąże się mnóstwo wierzeń. W dawnych czasach zabraniano w tym dniu czynności takich jak przędzenie, tkanie i szycie, ponieważ mogło to przynieść nieszczęście. Teraz pozostał zwyczaj okazywania radości i bycia uprzejmym dla innych osób. Na wsiach do tej pory gospodarze wolą, żeby pierwsza osoba jaka przejdzie przez próg w Wigilie była płci męskiej, co ponoć zapewni dobrobyt na cały następny rok.
Wigilia sprzyja wróżbom, jak choćby ta, ze źdźbłem siana wyciąganego spod świątecznego obrusa, co ma młodej dziewczynie powiedzieć czy w nadchodzącym roku wyjdzie za mąż. Takich zwyczajów było wiele i wiele z nich przetrwało do dziś.
W każdym domu, w którym obchodzone są Święta Bożego Narodzenia tradycją jest przystrajanie choinki. Zwyczaj ten wywodzi się z VIII wieku, kiedy to Święty Bonifacy, nawracając na chrześcijaństwo pogańskich Franków, kazał ściąć olbrzymi dąb, któremu oddawano cześć. Upadający dąb zniszczył wszystkie pobliskie drzewa oprócz małej sosenki. Święty uznał to za znak niebios, a młode zielone drzewko za symbol Chrystusa i chrześcijaństwa. Jednak przystrajanie drzewka jakie dzisiaj zauważamy przywędrowało do nas z Niemiec na przełomie XVIII i XIX wieku. Warto również pamiętać, że ozdoby i słodycze zawieszane na choince maja swoja symbolikę. I tak jabłka symbolizowały zdrowie i urodę, orzechy najczęściej zawijane w złotko zapewniały dobrobyt i zdrowie, miodowe pierniki miały zapewnić dostatek w przyszłym roku, ozdobne łańcuchy wzmacniały więzy rodzinne, kolorowe lampki i bombki chroniły dom przed demonami, gwiazdka zawieszona na czubku choinki to symbol gwiazdy betlejemskiej, ale również drogowskaz dla tych, którzy są daleko od dom, aby łatwiej im było do niego wrócić, dzwonki oznaczały dobre wieści, a aniołki były opiekunami domu. Tradycją stało się również dzielenie opłatkiem z wszystkimi uczestnikami wieczerzy, które ma zapewnić dostatek chleba na nadchodzący rok. Na stole powinna pojawić się parzysta liczba potraw, najlepiej dwanaście, a w nich zawarte muszą być wszystkie płody ziemi. Każdą z nich trzeba spróbować, by za rok jej nie zabrakło. W zależności od regionu zestaw dań przygotowywanych na wigilijną kolację nieznacznie się różni, jednak najbardziej typowe to barszcz z uszkami, ryby przyrządzane na różne sposoby, kapusta z grochem, pierogi z kapustą, kotleciki z ryżu w sosie grzybowym, kluski z makiem, cukrem i miodem, kompot z suszonych owoców, zupa migdałowa czy pochodzące ze wschodu kulebiak i kutia. Oprócz tego, obowiązkowo na stole musi pojawić się dodatkowe nakrycie, dla niespodziewanego gościa, tudzież, jak mówią stare przekazy, dla duszy. Związany z tym był również obyczaj zdmuchiwania krzesła zanim się na nim usiądzie, ponieważ mogła na nim siedzieć już dusza przodka, która przybyła na wigilijną kolację.
Na wsiach do tej pory, po wieczerzy wigilijnej gospodarze idą opłatkiem podzielić się ze zwierzętami, ale jedynie tymi, które miały zaszczyt być przy żłobie, w którym narodził się Jezus Chrystus. Niektóre wierzenia mówią o tym, że tylko w tę jedną noc, dokładnie o północy, zwierzęta mówią ludzkim głosem, a woda w źródłach i potokach zamieniała się w wino, i miód, jednak nielicznym było dane to zobaczyć na własne oczy.
