Mimo początkowych problemów organizacyjnych (nagłej zmiany miejsca) spektakl wypadł znakomicie. Uczestnicy wyśpiewali utwory polskiego kompozytora, między innymi: Poloneza, Mazurka, czy Walca. Inscenizacja miała charakter operetkowy. W skład szaty artystycznej wchodziła kreacja wizualna aktorów - stroje z XIX wieku. Kobiety ubrane były w czarne, lśniące suknie z białymi dodatkami, miały upięte włosy i intensywny makijaż. Jedna z nich włożyła niebieską, balową suknię z trenem w ciemniejszym odcieniu. Jej rola nie ograniczała się wyłącznie do naśladowania postaci w opowiadanej historii, ale spełniała również funkcję subtelnej dyrygentki.
Tematycznie widowisko operetkowe dotyczyło najbliższych człowiekowi kwestii ludycznych. Pojawiły się takie emocje jak zazdrość, miłość, gniew, wzajemne swary i etapy godzenia. Mimika bohaterów odzwierciedlała poszczególne takty muzyczne wspomagane śpiewem artystów.
Kompozycja trąciła prześmiewczością, trzymała w napięciu. Przeplatały się wątki komediowe z dramatycznymi. Oczywiście zakończenie było optymistyczne, co wpisuje się w schemat konstrukcji gatunkowej operetki.
Na twarzach widzów można było wyczytać radość, smutek i narastające zaciekawienie. Po zakończeniu koncertu usłyszeliśmy gromkie brawa.
