Artysta (1679–1750) urodził się w Czechach, ale na miejsce do życia i pracy wybrał Legnicę. Osiadł w niej wraz z rodziną ok. 1704 r. po kilkuletnim już pobycie na Śląsku i realizacji pierwszych zamówień malarskich dla świdnickich jezuitów. W Legnicy miał swoja pracownię z uczniami i dom w pobliżu Bramy Głogowskiej, odgrywał też wiodącą rolę w miejscowym cechu malarzy.
Jego dzieła powstawały przeważnie na zamówienia takich fundatorów jak żagańscy augustianie, legniccy, świdniccy i żagańscy jezuici, cystersi z Krzeszowa czy benedyktynki z Legnicy i Lubomierza, a także na zlecenie bogatej szlachty katolickiej. Znanych jest dziś ok. 160 dzieł malarskich J. J. Knechtla rozsianych po całym niemal Dolnym Śląsku. W Legnicy niestety zachował się tylko jeden obraz jego autorstwa.
Legnicki mistrz często realizował cykle wizerunków świętych lub zespoły płócien ołtarzowych, mające stanowić element jednolitego barokowego wystroju świątyń. Bez wątpienia może być uznany za najwybitniejszego malarza czynnego na terenie Legnicy w dobie baroku i jednego z najważniejszych artystów działających na Śląsku w 1. połowie XVIII wieku. Był jednym z tych, którzy starali się wypełnić lukę artystyczną powstałą na Śląsku po śmierci w 1706 r. Michaela Willmanna.
