Mimo narodowości niemieckiej nie opuścił swojego rodzinnego miasta, pozostał tu z dziadkami. W 1945 roku Jego miasto znalazło się w granicach Polski. Mimo licznych problemów oraz możliwości opuszczenia Legnicy, nie uczynił tego. Do 1971 r. był bezpaństwowcem narodowości niemieckiej, z kartą stałego pobytu w Legnicy, co nie ułatwiało mu życia. Ukończył szkołę podstawową nr 9 z niemieckim językiem wykładowym. Mimo trudności językowych w roku 1959 ukończył z wyróżnieniem Technikum Samochodowe w Legnicy. W 1972 r. ukończył dwuletnie Studium Turystyki i Przewodników Wycieczek Zagranicznych, a w roku 1975 Studium Ekonomiki Transportu.
Nigdy nie okazywał postawy antypolskiej. Wręcz przeciwnie, zachowując swoją narodowość niemiecką, potrafił zyskać zaufanie Polaków, o czym świadczą fakty nie tylko awansów zawodowych, lecz także wybór na przewodniczącego Rady Pracowniczej PKS i dalsza praca w wyższych instancjach pracowniczych.
Od 1981 roku włączył się także w życie społeczne nie tylko Legnicy, ale także całego Dolnego Śląska. Nie poszedł na współpracę z Służbą Bezpieczeństwa, co uniemożliwiło mu prowadzenie wycieczek zagranicznych. Włączył się wówczas we współpracę z harcerstwem i PTTK. Uczył młodzież historii Dolnego Śląska i miłości do ziemi ojczystej. Stał się dla nich żywym przykładem miłości do swojego „heimatu” i „heimatstadt”. W 1993 r. wspólnie z Iloną Kuczerenko powołał do życia dziecięco-młodzieżowy zespół taneczny „Złoty Lew”.
Znalazł się w trójce organizatorów budowy w Złotoryi pomnika profesora legnickiego uniwersytetu – Walentyna Trotzendorfa, pochowanego w podziemiach legnickiego kościoła pw. św. Jana Chrzciciela.
Wielokrotnie prowadził wykłady dotyczące mniejszości niemieckiej w Polsce w Centrali Federalnej Kształcenia Politycznego w Berlinie (m.in. na tematy: „Historia sześciu miast Łużyckich”, „Przymusowe osiedlenia Łemków i Ukraińców na Dolnym Śląsku”, „Historia kościoła ewangelickiego w Legnicy”, „Stosunki polsko-niemieckie na przestrzeni wieków”).
W latach 1999-2000 brał udział w reformie szkolnictwa, gdzie przeforsował wprowadzenie w szkołach gimnazjalnych i średnich przedmiotu dotyczącego wiedzy o regionie. Z jego udziałem powstały filmy oświatowe m.in. „Nie zostałem wypędzony” – TV Wrocław i „Jeden kraj, dwa narody” – TV Japan.
W chwilach wolnych Jürgen Gretschel zajmował się modelarstwem związanym z historią rozwoju żeglugi. Ten rodowity legniczanin brał udział w 27 wystawach modelarskich nie tylko w Polsce, ale także poza granicami kraju. Oprócz Legnicy wystawiał swoje modele m.in. w: Wałbrzychu, Świdnicy, Ossolinemum wrocławskim, Chojnowie oraz w Lauchammer i Senftenbergu. Zawsze podkreślał, że jest legniczaninem.
Jego ogrom wiedzy historycznej, umiejętność przekazania jej w sposób niezmiernie ciekawy oraz otwartość na Polaków, zwłaszcza na młodzież spowodowały, że w 2016 r. wygrał plebiscyt na „Osobowość Roku 2016”.
Jürgen Gretschel od lipca 1959 r. do 1991 r. związany był z Przedsiębiorstwem Komunikacji Samochodowej w Legnicy, pracując w nim na stanowiskach: mechanika, brygadzisty, kierownika działu przewozów towarowych, zastępcy dyrektora PKS w Legnicy. Kolejne 15 lat kierował placówką terenową PKS w Złotoryi. W latach 1981–88 był także przewodniczącym Rady Pracowniczej PKS, równocześnie był wiceprezesem Rady Okręgowej w Zielonej Górze oraz członkiem Krajowej Rady Pracowniczej w Warszawie.
W 1991 r. założył Niemieckie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne w Legnicy, później został współzałożycielem Związku Niemieckich Towarzystw Społeczno–Kulturalnych w Polsce. Był członkiem PTTK i przez długie lata przewodnikiem turystycznym. Związał się także z harcerstwem, współprowadząc drużynę harcerską im. Heleny Marusarz. Aktywnie też działał w stowarzyszeniu „Pamięć i Dialog”.
Za zasługi w pracy zawodowej – wyróżniony został „Srebrnym Krzyżem Zasługi”. Za aktywność twórczą na rzecz porozumienia między narodami otrzymał tytuły i odznaki – „Zasłużony dla Związku Niemieckich Stowarzyszeń Społeczno-Kulturalnych w Polsce”, „Zasłużony Działacz Kultury” oraz złotą „Odznakę Związku Legniczan w Niemczech”.
Legnicy będzie brakowało Pana Jürgena. Cześć Jego Pamięci.
