Stanisław Vincenz, urodzony w Słobodzie Rungurskiej na Pokuciu, jest autorem wielu dzieł, z których najważniejszy jest epicki cykl „Na wysokiej połoninie”. Pisarz był Polakiem z rodziny przemysłowców naftowych, studiował w Wiedniu, brał udział w I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. W Dwudziestoleciu był aktywnym twórcą kultury i działaczem publicznym. W 1939 roku kilka miesięcy spędził w więzieniu NKWD, wiosną 1940 przedostał się nielegalnie na Węgry, skąd w 1945 wyjechał do Francji. Był związany z paryską „Kulturą” niemal od początku jej istnienia, ostatnie lata życia spędził w Lozannie.
Vincenz jest reprezentantem całej generacji polskich autorów emigracyjnych, w PRL-u objętych zapisem cenzorskim, wyeliminowanych z żywego obiegu kultury krajowej, zmarginalizowanych w dydaktyce uniwersyteckiej i szkolnej. Wystawa prezentuje najważniejsze etapy jego biografii i główne wątki twórczości, przypomina esej: opowieść łączy fakty, fotografie, wspomnienia, opinie oraz fragmenty tekstów.
Wystawa została przygotowana przez Instytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego i Oddział Instytutu Pamięci Narodowej we Wrocławiu przy współpracy z: Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego, Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, Festiwalu im. Brunona Schulza, Gminy Wrocław, Centrum Kształcenia Ustawicznego i Językowego Kadr w Legnicy Zamek Piastowski i Stowarzyszenia Kulturalnego „Krajobrazy” w Legnicy. Patronat honorowy objął Tadeusz Samborski, członek zarządu Województwa Dolnośląskiego.
