Prezes nieobliczalny
Józef Wojciechowski jest niewątpliwie jedną z najbardziej barwnych postaci polskiego futbolu ostatnich lat. Kiedy piastował funkcję właściciela i prezesa Polonii Warszawa, potrafił działać bardzo impulsywnie – w jeden chwili sypnąć groszem na transfery, w drugiej założyć słynny „Klub Kokosa” i regularnie zsyłać do drużyny rezerw piłkarzy, których gra mu nie odpowiadała, czym stworzył niebezpieczny precedens w polskiej piłce. Momentami wydawać by się mogło, że działa nieprzemyślanie, chaotycznie i klub traktuje jako swój prywatny folwark. Gdyby nie fakt, że po nim do Polonii przyszedł kompletnie niewypłacalny i szybko skompromitowany Ireneusz Król, można by było powiedzieć, że odejście Wojciechowskiego stamtąd było dobrym posunięciem. Sam zainteresowany twierdził wtedy, że do piłki już raczej nie wróci. I być może lepiej by zrobił, gdyby nie próbował rywalizować w tym roku o fotel prezesa PZPN-u ze Zbigniewem Bońkiem.
Ośmieszony przez współpracowników?
Wydawało się, że Boniek nie będzie miał żadnego przeciwnika w wyborach. Organizacja pod jego wodzą uporządkowała wiele spraw – stworzyła przejrzyste zasady funkcjonowania wielu procesów w polskiej piłce, stworzyła Narodowy Model Gry, uregulowała sprawy finansowe i sponsorskie (włącznie z premiami dla graczy reprezentacji, z czym wcześniej były problemy). Dodatkowo PR związku działał bez zarzutu – słynne przyśpiewki o PZPN-ie, jakie słyszeliśmy jeszcze kilka lat temu, za kadencji Bońka przestały mieć miejsce. Któż zatem mógł oceniać negatywnie jego kadencję i odważyć się stawać z nim w szranki?
Ktoś, kogo o to nie podejrzewano – Józef Wojciechowski. I zrobił to w najgorszy z możliwych sposobów, bo tuż po ogłoszeniu chęci startu, zaatakował cieszącego się dużym zaufaniem i popularnością Bońka. Zarzucił mu, ze zamiata prawdziwe problemy w polskiej piłce pod dywan, robi ruchy pozorowane, a w rzeczywistości poza sprawianiem dobrego wrażenia i budowaniem pozytywnego wizerunku nie robi nic konkretnego dla dobra polskiej piłki. Później szybko okazało się, że głównymi giermkami Wojciechowskiego w tej batalii są byli piłkarze – Cezary Kucharski i Radosław Majdan, którzy także chcieli mieć swoje 5 minut i nawet wnieśli sprawę do sądu przeciwko Bońkowi. Zarzucali obecnemu prezesowi, że wbrew polskiemu prawu występuje w reklamie bukmachera, a jeśli zasłania się oficjalnym zameldowaniem we Włoszech, to nie może zostać prezesem PZPN-u. W tym wszystkim jednak było dużo hałasu o nic, bo podobne argumenty przeciw Bońkowi wysnuwano już przy poprzednich wyborach – wówczas nie znaleziono żadnych nieprawidłowości.
Wojciechowski z trudem zebrał minimalne poparcie, które pozwalało w ogóle przystąpić do pojedynku. Kiedy jednak przyszło do dnia głosowania, zaprotestował on przeciwko… tradycyjnej metodzie liczenia głosów za pomocą maszynek. Na skutek tego obrażony opuścił salę głosowań. Pod jego nieobecność stało się tak, jak przewidywali chociażby eksperci Sportowego Ringu – Boniek zwyciężył z miażdżącą przewagą (99 do 16) i będzie miał okazję w drugiej (ostatniej) kadencji udowodnić, że naprawianie polskiej piłki to proces, który zmierza pod jego wodzą w odpowiednim kierunku. A Wojciechowski? Cóż, wygląda na to, że po raz kolejny obraził się na środowisko piłkarskie. Zobaczymy na jak długo.
